Πίσω από τα κορίτσια που μένουν μόνα στην πόλη το καλοκαίρι υπάρχει μια ιστορία. Όλες φορούν λευκά και κοιτούν στις αντανακλάσεις των κτιρίων για τον ήλιο. Αν το σκεφτείς καλά, εκείνοι που φορούν λευκά δεν προσδιορίζουν πάντα την αγνότητα, όντας ευάλωτοι στο γκρι και στο μαύρο, επαναστατούν χωρίς φόβο και αφήνονται στην μοίρα τους. Πότε θα τους φερθεί με καλοσύνη, πότε θα καταργούνται την ώρα και την στιγμή.
Περπατούν στα λευκά, οι γυναίκες που κρύβουν ονόματα και ιστορίες. Υπόσχονται και ύστερα περπατούν με γρήγορο βηματισμό. Δεν φοβούνται όπως είπα, απλά τα έχουν ξανά πεί.
Αυτές στα λευκά φορούν το φως το ίδιο, γιατί τους λείπει ο ήλιος και η θάλασσα που πλέκονται σαν δαντέλες. Το καλοκαίρι, σχεδόν μόνες, σχεδόν νοσταλγούν, σχεδόν περιμένουν να περπατήσουν ξυπόλητες και να κοιτάξουν επιτέλους τον ήλιο. Μέσα στην πόλη δεν τολμούν, είναι σα να του λένε ψέματα, του είχαν ορκιστεί πως θα του δοθούν μα ακόμη κοιτούν αντανακλάσεις του και κρύβουν τα πρόσωπα τους.
Και όταν βλέπουν άλλες ντυμένες στα λευκά, σα να φωτίζεται το βλέμμα τους. Σα να κουβαλούν τα ίδια μυστικά, την ίδια παλιά ,κουραστική ιστορία και το ίδιο όνομα. Χαμογελούν, κουνούν και την βεντάλια, αυτό ήταν. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μοιράστηκαν την γη. Πόσες φορές ενώ πέρασα από μπροστά τους, χαμογέλασα γιατί χαμογελούσαν και οι ίδιες, με ματιά μοιραστήκαμε τον λόγο και την απεραντοσύνη της στιγμιαίας χαράς.
Αύγουστος στην πόλη. Η ίδια συζήτηση, δεν θα δεις την θάλασσα;. Μου απαντάς, «λες να μην το είχα υποσχεθεί; , στον ήλιο και στον ίδιο μου τον εαυτό». Δεν συνεχίζω. Την βλέπω να φορά λευκά, και εγώ λευκά φορούσα. Κατάλαβα, ότι νιώθω, νιώθει. Οι νοσταλγοί του καλοκαιριού.
Καλοκαίρι στην πόλη. Μόνες και ταυτόχρονα μαζί, μέσα από τα βλέμματα των περαστικών που τις ξεχωρίζουν σαν ένα. Είναι ένα. Ένα λευκό άμορφο πλάσμα που κινείτε πότε νωχελικά πότε με ένταση, σα την βεντάλια που μοιράζει τον αέρα αριστερά και δεξιά ατέρμονα.
Το #TheGreekGirl στην πόλη. Το φετινό καλοκαίρι, έχει διαφορετική εικόνα από εκείνα που άφησε πίσω ο χειμώνας. Έχει μόνο το μπλε του ουρανού, λιγότερο μπλε αλλά μας κάνει, έχει το φως του ήλιου, αλλά και εκείνο σχεδόν μιμείται το αυθεντικό.
Προσπαθώντας να το περιγράψω στο νου μου έρχονται συγκεκριμένες εικόνες και ήχοι. Μια γυναίκα στα λευκά, με μια βεντάλια στο χέρι, απλοϊκή, ελαφριά κινείτε στους δρόμους του κέντρου και κάτω από τη γη με ένα βιβλίο στο χέρι. Περαστικοί, αυτοκίνητα ,έμποροι που φωνάζουν, χρώματα που μπλέκονται μεταξύ τους και μυρωδιές που σε γεμίζουν. Περνά μπροστά από μικροπωλητές, αγγίζει και παίρνει μαζί της λίγο απ ‘όλα. Καρτερεί τον ήλιο, την θάλασσα, όλα τα μπλε του κόσμου, τα μάτια του και τις καμένες φτέρνες . Η στιγμές της περνούν ακόμη γρήγορα και αναζητά το παλιό, το αργό.
Πίσω από το #thegreekgirl υπάρχουν χίλια πρόσωπα. Όλα στα λευκά, σχεδόν ίδια και τόσο διαφορετικά. Περπατούν μαζί, πιστεύουν στην αλήθεια και στην συνέχεια. Και περπατώ και εγώ μαζί τους, και ξανά αυτό το καλοκαίρι έστω διαφορετικά, γράφω για τις γυναίκες, τις νέες Ελληνίδες, αυτή τη φορά στα λευκά με μια βεντάλια στο χέρι, προσπαθώ να τις σκιαγραφήσω να τις καταλάβω, να φέρω το σώμα μου στο σώμα τους, να στηριχθώ, να πατήσω για να δω τον κόσμο. Να γράψω γι’αυτό ώστε να τον δείτε και εσείς.
Η σύλληψη του δημιουργικού αυτού project έγινε αυθόρμητα μέσα σε λίγες μέρες καταμεσής του καλοκαιριού. Πρωταγωνίστριες εσείς, διαφορετικές μεταξύ σας αλλά τόσο όμοιες, με την ίδια ανάγκη να δείτε τον κόσμο με μια διαφορετική ματιά. Ενσαρκώσατε αυτό το άμορφο πρότυπο του #thegreekgirl, γίνατε ένα με αυτό και δώσατε εικόνα, ήχο και κίνηση στην ιδέα μου. Τις ευχαριστώ κάθε μια ξεχωριστά την Κατερίνα, την Γουέρντα, την Ζαχαρούλα, την Φλώρα, την Δέσποινα, την Εύα και την Μαρία αλλά και εκείνες που πήραν το θάρρος να ανταποκριθούν στην ιδέα μου. Με εμπνέεται και μου δίνεται κίνητρο να συνεχίσω να οραματίζομαι πλέον μαζί σας, αυτό το hashtag που έχει ξεπηδήσει τις 2.500 δημοσιεύσεις στο Instagram με τα εκατοντάδες διαφορετικά πρόσωπα, βλέμματα και δέρματα γυναικών.
Μια βαθιά, αυθόρμητα επιπόλαια, επιθυμία όλα όσα σκέφτομαι πίσω από αυτό το hashtag να μπορούν να τοποθετηθούν σε λέξεις, η μία πίσω από την άλλη σε σελίδες από αληθινό χαρτί, με εξώφυλλο, πρόλογο και επίλογο.
Τα λέμε ξανά, σύντομα. Σας ευχαριστώ για όλα.
Photography: Agrido
The Girls:
@sugarzac , @kate.mefs, @hueyda_
@youstrikemyfancy, @flora.kn @eva.swkou
@mariagavalaz
Ευχαριστούμε πολύ το βιβλιοπωλείο "Παλαιοβιβλιοπωλείο Ν. Χρυσός".
